18-04-2012 08:32
Vraag me niet hoé het gebeurde,
maar maandagavond viel ik opeens KEBOÉM!, van de trap.
De deurklink kletste met een enorme knal stuk tegen de muur ,
en een aardverschuiving moet het voorafgaande kabaal zijn geweest.
4 tredes miste ik.
Een enorme paniek-huilbui volgde en ik had óveral pijn.
Meteen hobbelde ik naar de douche: koélen moet ik….
koéhoéhoélen, brulde ik .
Ik was duidelijk in paniek en de: wat-als-ik-Olivier-in-mijn-armen-had-gehad-versie
schoot steeds op mijn netvlies.
Het kletterende water op mijn pijnlijke lijf maakte me na een half uur paniekerig brullen weer rustig.
Auwieauwieauwieeee miepte ik zielig.
Ik verwachtte meteen butsen in álle kleuren van de regenboog te zien.
Maar nee.
Een schaafwond op mijn elleboog was het enige zichtbare.
Die butsen waren niet te zien.
Die waren ook geschrokken en bleven veilig onder mijn pijnlijke huidje.
Ik sliep redelijk.
Zei wel: bwoooh, ik zou nog zó graag willen slapen, toen ik naar mijn werk vertrok.
Maar verder eigenlijk niks
Eenmaal op kantoor brak me al gauw het zweet uit.
Ik stelde voor een raam open te zetten, liep naar ’t toilet, want voelde me opeens
zó misselijk en naar.
Ik zag overal vlekken en vond het eng hoe ik me voelde.
Mijn leidinggevende legde meteen de van-de-trap-val-link en belde mijn huisarts.
Een half uur later had deze mij nagekeken.
Mijn reflexen waren goed.
Maar met de syptomen die ik opsomde kon hij alleen maar constateren:
lichte hersenschudding en een week plat!
*zucht*
Neeeeeeee! schreeuwde ik diep van binnen.
Neeeeee, dat kunnen we niet gebruiken op ’t werk!
Neeeeee, wie zorgt er voor mijn arme kindjes?
Mijn collega zette me thuis af en ik kroop meteen in bed.
Rust…
Níks rust.
Paniék!
Meteen begon mijn gezorg voor de kindjes alweer.
Oppas regelen, van en naar school regelen, eten regelen.
En dat is stom.
Want mama’s kúnnen gewoon niet ziek zijn.
Mama’s hóren gewoon niet ziek te zijn.
Ik moet daarvan huilen.
Ik moet huilen als ik niet de mama kan zijn, die ik graag wíl zijn.
Ik moest huilen toen mijn moppies gisteren thuiskwamen.
Ik moest huilen toen papa ze vanmorgen weer naar school/oppas bracht.
Ik moest huilen toen gisteren dit voor mij werd bezorgd..
Ik denk dat ik maar weer in bedje kruip…
Reacties