06-04-2012 10:21
Dat ik woensdagmorgen de huisarts belde,
om te vragen of ik een kuurtje kon krijgen.
Ik kon niet meer slikken, eten of praten.
Vast weer mijn keelamandelen.
Kijk het nog maar even aan, want keelpijn heerst op het moment, pruttelde de assistente.
Nee, niks aankijken,
Ik wil een kuur.
Ik heb dit al een paar keer eerder gehad en wil een kuur!
’s Middags kon ik terugbellen, de dokter had gezegd: geen koorts, geen kuur.
Tsssk
Gisteren belde ik de huisarts weer.
Zeg muts ik kan nu helemaal niet meer praten, laat staan eten of drinken.
Is dit een legale reden om wél op spreekuur te mogen komen?!, bromde ik.
Ehh, ehm..ja natuurlijk mevrouw….
en zo zat ik om 15.10 in haar kamertje
Oeioei dat is écht flink ontstoken, zei de huisarts geschrokken.
Ik rolde met mijn vermoeide ogen en kon alleen maar met mijn hoofd schudden.
Zeg, hallo? Ik kom écht niet als er niks aan de hand is hoor!
Een half uurtje later was ik weer thuis mét een kuurtje.
Maar goed.
Nu het volgende probleem.
Hoe neem je medicijnen in als je niet kunt slikken?
Jaha, vertel t mij maar!
Natuurlijk bleef die ellendige capsule ergens hoog in mijn strot steken en stond ik daar dus te kokhalzen.
Gádverdegadver!
Mijn ouders vingen de kindjes op en Ruben voelde zich rottig omdat mama ziek was.
Hij kwam me steeds speelgoedcakejes en kusjes brengen.
De arme jongen.
Ik voelde me nóg ellendiger omdat ik geen mama kon zijn.
Dat zorgde ervoor dat ik me nóg ellendiger voelde…
Een paar hapjes tomatensoep en een half waterijsje at ik gisteren.
Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op.
Vanmorgen gaf de weegschaal 4,5 kilo minder aan dan 2 dagen geleden.
Op zich geen probleem hoor,
maar dit is wel een héél heftig crashdieet.
Daar zakt me de broek van af.
Letterlijk én figuurlijk!
Reacties