20-12-2011 16:48
Hèhè.
Wát een weekend weer.
Zaterdag had ik een súperfijne dag.
Normaal vind ik het altijd een hele opgave om met beide kindjes ergens naartoe
te gaan en me op te pakken.
Zeker als ik iets snel-snel wil.
Dat werkt namelijk niet, ben ik inmiddels achter.
Maar toen ik die uitzending had gezien van die gezinnen met 12(!)
kinderen, toen zag ik het allemaal weer wat vrolijker in.
En had meteen mijn nieuwe motto voor 2012:
Rustiger aan doen én GENIETEN!
Dus toog ik met 2 kindjes naar ut durp.
Beiden op hun fietsjes.
We deden er wel anderhalf uur over,
maar wat wás het leuk zeg.
En omdat ze zo lief en braaf waren kregen ze een oliebol en gans hun kleertjes zaten onder d’n poeiersuiker
Nou.
En verder?
De kerstkaarten zijn klaar én de deur uit.
En wat ben ik er blij mee zeg.
Kerstkaartenfabriek gesloten dus
Dit waren de creaties van dit jaar.
Ik vond ze übercute!
(en nu allemaal tegelijk: ohhhhhhhhhh wat leuheuk!!)
De neppe-kinderboom staat al ruim een week en hangt vol met sjoklaatjes.
En daar kan Ruup dan niet tegen hè?
Dat moet op.
Jaha. Moet ie ook maar leren.
Elke dag, maar 1 sjoklaatje dus!
Die O’tje rukt steeds alle hangertjes van de onderste laag eruit.
En als zijn handje weer eens richting boom schiet, kijkt ie voortaan eerst of ik ’t zie, en áls ik t dan zie, rukt ie t er alsnóg uit hoor,
maar nu wél met een vettig lachje erbij.
De vlegel.
Maar toen.
Toen moest dus nog de grote-mensen-boom.
Dat móet ja.
Want dat wil mijn lief.
Punt.
Uit.
Dus zochten ze de mooiste boom uit.
Mijn lief en Ruup.
Ik niet.
Ik háát kerstbomen.
Met diegene die ooit verzonnen heeft, wil ik graag nog wel eens een hártig woordje spreken!
Enniewee
Kijk.
En dan begint t.
’t gezeik.
Dan moet die stam passend in de voeten-voet geplaatst en komen er motorzagen, takkenscharen en andere elektrische zaagmiddelen te voorschijn.
En ik verdenk de buren er stiekem van dat ze met z’n allen achter een raam ons zitten te begluren.
Om te kijken hoe wij dat aanpakken.
Een soort jaarlijks vermaak voor de buurt zeg maar.
En daar word ik dus écht ehh nogal…zwaar geïrriteerd van zeg maar.
Van dat gehak en gezaag.
Dan lig je onder die boom wat schroeven aan te draaien en vallen de naalden op plaatsen waar je ze liever niet wilt hebben…
Staat ie recht?
Ja?
Wát nee?
Net wel? en nu niet meer?
Hoe kán dat nou?
Dat dus.
Grrrr.
Op dát moment ben ik de Linda-die-u-liever-niet-wilt-kennen.
Dan draai ik met mijn ogen, en sis wat met mijn tong en zucht daarbij..
Écht heul irritant.
Dus besloot ik bij deze:
volgend jaar geen échte boom meer.
Ben er écht helemaal klaar mee.
Elk jaar weer dat geruzie en gevloek om die schijtboom.
Máááááár.
Toen hij eenmaal stond
-en hij is méga-
en de lampjes erin zaten, vond ik ‘m opeens práchtig.
Kijk.
En *poéf* was daar de leuke-Linda weer!
We versierden met z’n drietjes de giga-boom en waren weer dikke vriendjes..
Zo zie je maar….
z’n boom brengt je weer dichter bij mekaar!
Alles weer pais en vree….
*kucht*
Ruben werkte dit jaar volgens de nieuwe versier-techniek:
smijt de lintjes in de boom en roep: MOOOOOOOI!
Moet u ook eens proberen.
Geeft ehhh….een aparte variatie in den boom..
Kijk zo!
Reacties