18-05-2011 20:04
Vandaag stond in t teken van rood en groen…
Rood en groen van ’t ergeren. oh nee, dat is groen en geel hè?
Ik voelde me vandaag een radijs.
Rood bolletje en groen lijfje…
Ofwel
Rooie kop en groen kleertje.
Mán wát een dag!
Tegenwoordig heb ik mijn enige doordeweekse vrije dag knotsvol gepland.
Vandaag dus ook.
Het plan was: Ruup naar school brengen, daarna door naar de taarteningrediëntenwinkel om vervolgens mèt die ingrediënten lekkere taartjes te bakken, Ruup weer uit school te halen en ’s middags met neefjelief een communiecadeau uit te zoeken
Alles was super strak gepland….tót ik gisteren even gezellig door mijn koppeling trapte…..niets deed ie meer!
Ik wilde schakelen, maar kon niks meer!
Echt dóódeng, zéker met 2 kindjes in je auto.
Ik ging naar de kant van de weg en op een gegeven moment kon ik weer schakelen.
En ben maar heel voorzichtig via kleine weggetjes naar huis gereden.
Toen ik Ruup vanmorgen met knikkende knietjes naar school had gebracht, toch maar even langs de garage.
Maar goed dat ik de wandelwagen in de auto had gedaan, want ik kon dus teruglopen hè?
En ik zie mij dat echt niet doen met een reuze-baby van ruim 9 kilo in een maxicosi..
Ik heb een verschríkkelijk groot probleem met mijn auto, miemelde ik tegen de olijke automonteur. Deze hoorde mijn wilde verhaal van gisteren aan en kon er wel even “naar kijken”
Zorg maar dat ie om half 12 klaar is, want dan moet ik mijn zoon uit school halen,
bromde ik.
Ik doe mijn best, riep hij terug….jaja dacht ik…*erger erger*
Baby vond ’t allemaal prima en vermaakte zich kostelijk tijdens onze wandeling naar huis.
Ik ergerde me, want ik kon geen taartboodschappen doen én geen taartjes bakken dus.
Grrrr.
Niet veel later belde de olijkerd me en vertelde dat hij “niet echt iets kon merken”aan de auto. En dat hij een paar dorpen verder moest zijn, of hij met mijn auto mocht gaan. Ja joh…túúrlijk.
Maarre…dan ben ik niet om half 12 terug mevrouw…
Grrrr.
Nou já zeg!
En nu? En nu? En nu? panikeerde ik
Dán maar te voet dacht ik.
Ik kan Olivier toch niet alleen thuislaten?
En hij is nog te klein voor in t fietsstoeltje.
Geen idee hoe lang t lopen is…
Niet doen! niet doen, piepte mijn paars blauwe kleine teentje, dat ik afgelopen weekend loeihard stootte en ‘m er zelfs van verdacht gebroken te zijn.
Maar wat nu?!?
Beide buuvs waren werken….
Zucht…
…….
Opeens zag ik de auto van de ouders van buuv staan.
Met mijn grote reebruine zielige ogen deed ik mijn auto-ellende-verhaal door de telefoon..
Túúrlijk konden ze mijn zielige blik niet zien dat snap ik ook wel!
En túúrlijk wilden ze wel even op O’tje passen!
Joepie!!!
Ik sprong op mijn fietsje en trapte vol gas naar ut belsje schooltje…..
Geen idee hoe lang dat fietsen is…..20 minuten? half uur?….
12 minuten later stapte ik mijn fietsje weer af.
Met “ut zjweit tusse de batse, een slapende hand én een kop als een tomaat was ik dus mooi EEN HALF UUR te vroeg!
Maar jeetje wat was dat even fijn zeg, dat fietsen.
In mijn hoofd deed ik goede voornemens, maar die durf ik hier niet hardop uit te spreken, bang dat ik ze toch weer niet na ga komen….
De olijke automonteur had me inmiddels gebeld, over een nieuwe koppelingskabel bestellen en dat t nog wel ging lukken vandaag…
Wachten….
Wachten….
Wachten….
Wachten….
16.30…
hallo? ehhh, weet je zéker dat t gaat lukken, vriend?!
Jaja, stotterde hij terug: hij wil niet echt goed, maar vandaag komt t goed mevrouw!
Wachten
Zuchten
Wachten….
En nèt toen Paul frietjes was halen, belde de knakker.
Auto is klaar, je kunt ‘m komen halen, grapte hij….
Ik stamelde iets zieligs van: ja maar, hoe met de kindjes, ehm…moeilijk…oef….
Heb je ‘m nu meteen nodig? vroeg hij.
Ik: nee
Dan.kom.ik.m.wel.brengen…….
En toén was ik opeens een ijsklontje en smolt ik….
Wát een service.
Wat een aardige kerel zeg!
En zo kwam mijn dag tóch nog goed.
Zelfs met een rib minder…..
Reacties