02-05-2011 23:11
Toen die Ruup vorige week de hele week droog was gebleven,
braaf naar ’t toilet ging,
vonden wij dat hij wel een cadeautje had verdiend….
Toen hij van zijn neefje een vriendenboekje kreeg om in te vullen, wist ie het:
hij wilde óók een vriendenboekje!
Dát vond ik natuurlijk veel leuker dan dat 180.00ste playmobil-poppetje.
Of weer een ander belachelijk groot cadeau.
Een vriendenboekje moest ’t zijn.
Dus in de boekenwinkel koos hij het Mickey-boek.
Helemaal blij was hij.
Hij noemde álle namen van de kindjes die hij kende, want die moesten állemaal in zijn vriendenboek schrijven!
Vanmorgen moest ’t boekje in zijn tas mee naar school.
T. was de eerste die in zijn boekje mocht schrijven.
Toen ik hem na school ophaalde en vroeg of hij ’t boekje aan T. had gegeven, knikte hij: nee.
Ik zei dat we wel even zouden wachten tot T. uit school kwam en dan kon hij ’t aan hem geven.
Zo gezegd, zo gedaan.
T. kwam, Ruup gaf ’t boekje, T. bedankte en liep verder.
Dit gebeurde in ongeveer 15 seconden, en ondertussen liep ik al richting de auto, toen Ruup opeens héél hard begon te huilen!!
MIJN VRIENDENBOEKJE!!!!!!!
MAMAAAAAA: T. HEEFT MIJN VRIEN-DEN-BOEKJEEEEE!!!!!
De arme…hij snapte er niks van.
Hij dacht écht dat hij de foto en het boekje aan T. mocht laten kijken.
En dat ie t dan weer mee naar huis kon nemen…..
Intussen was T. dus al uit t zicht verdwenen…
Dikke, dikke tranen huilde hij….
In de auto heb ik hem nog maar eens rustig proberen uit te leggen hoe een vriendenboekje werkt…
Gek hè? dat je je soms de gedachtengang van een kind niet kunt voorstellen.
Voor ons is het zóiets logisch.
Voor hem niet dus.
Nu maar hopen dat T. morgen het boekje heeft ingevuld…..
Reacties