23-03-2011 16:39
Die vreemde snoeshaan hè?
Daar moesten we iets mee.
Die moest weg.
En snel, want dat hokkie was echt veuls te klein voor ‘m.
En 2 volwassen hanen vind ik wel genoeg voor nu.
Ik had al bij een paar buren gevraagd, maar hallo?!?, ík hoef toch niet te gaan
zoeken van wie hij is?!?!
Dus belde ik de dierenambulance.
Die konden vanmiddag komen.
Nét toen ik besloten had met de kindjes naar de stad te gaan op jacht naar een zomerjasje voor Ruup.
Of ze me een half uur van te voren konden bellen, vroeg ik.
Dat was prima.
Dus shopte ik een jasje.
Én nog wat meer.
Want dat jong groeit als kool, dus moesten er nieuwe kleertjes komen.
Zonnige kleertjes ook.
En net voordat ik dreigde door te slaan, kwam het verlossende telefoontje.
Zij gingen ons van die joekel van een haan verlossen.
Dus ze kwamen en namen zo’n kattenvervoerbakkie mee.
Eenmaal bij de vreemde snoeshaan aangekomen, bleek ’t bakkie veel te klein.
Dus sjokte 1 mevrouw weer terug naar hun bus.
Echt zo van: sjok sjok sjok…dat ik dacht: poeh…jullie hebben het vast niet zo heel druk.
Toen ze terug ge-sjokt was, en ze beiden bij het hokkie zaten, tilde de sjokmevrouw ’t hokkie omhoog….en ja hoor……de snoeshaan ontsnapte!
Wérkelijk!!!
Had mijn vader zich daarom bijna een knieblessure geriskeerd?
Laten die mutsen dat beest ontsnappen.
Ruben klom van schrik bijna tot in de hoogste boom.
Want oei, dat was écht een joekel-haan!
Enniewee.
Met wat nonchalante bewegingen dreef ik ’t beest in een takkenbosje.
…terwijl de sjok-mevrouw “even” een vangnet in de bus ging halen……
Éven ja…..want toen ze bijna terug-gesjokt was, was dat beest er weer bijna tussenuit gevlogen!
Maar met dat net was ze maar wat handig.
Hátseflats!
In één keer gevángen!
Ze bewonderden nog even de kleine kuikentjes en de hoeveelheid ruimte om ons huis.
Éven probeerde ik haar nog wat kuikentjes aan te smeren, maar nee, helaas..
Maar goed.
Hij is pleitos.
En wij hoeven ’s ochtends geen serenade van 3 kukelende hanen aan te horen..
Reacties