12-03-2011 13:33
Gisteren werden we dus weer in het audiologisch centrum in Venlo verwacht.
De apparaatjes waren klaar en moesten nog worden ingesteld.
Ze zijn klein, die apparaatjes .
1 maatje groter dan de mijne.
Maar in verhouding zijn O’tjes oortjes natuurlijk wel wat kleiner.
Die meneer van het centrum is altijd zóooo aardig en heeft superveel geduld.
Dat is echt heel fijn.
Hij maakte de apparaatjes klaar en stelde ze in.
Toen was het moment daar, hij deed ze in zijn oortjes en een paar seconden later gebeurde het….Olivier volgde zijn stem aan alle kanten.
Dit was écht práchtig om te zien en mijn tranen van blijdschap zaten hoog.
Heel hoog.
Té mooi was dit!
Mijn boosheid naar de mensen die zeiden: waarom zou je daar al zo vroeg mee beginnen? Je weet toch niet precies wát ie mist? Of: dat is toch zielig?, sloeg meteen over naar trots.
Súpertrots dat we het tóch hebben gedaan.
SUPERtrots dat we ons niks aantrokken van iedereen die het altijd beter weet.
SÚPERtrots dat wij ons gevoel volgden en dat dit goed blijkt te zijn!
Eenmaal thuis verbazen we ons over de dingen die hij hoort.
Het ontdekken van het knisperdoekje, en het ontdekken van zijn eigen stemgeluid.
Opeens volgt ie iedereen en kijkt hij de kant op waar het geluid vandaan komt.
Hij is blij.
Nóg blijer dan hij al was!
En dat voelt SUPER!
Onze kleine man heeft ze vandaag al de hele dag in.
Het gaat supergoed, hij heeft helemaal niks door.
Hij deed er zelfs een dutje mee!
En zeg nou zelf…
het is en blijft toch een scheetie?
Reacties