20-01-2011 10:26
Vandaag is weer zo’n dag.
Zo’n dag van niks.
Niks te doen.
Niks gepland.
Ja wassen, strijken en opruimen.
Maar dat komt me ook mijn neus uit
Zo’n dag dat ik me zielig en alleen voel ondanks de beeb om me heen.
En dat ik net met mijn jas aan stond om poedersuiker te halen voor een taart en ik in de kast keek en daar nog veel poedersuiker zag staan…
…en dat ik gewoon bijna moest huilen.
Huilen omdat ik niet weghoefde.
Mijn doel van de dag was weg….
Huilen om een lullig zakkie poedersuiker.
Ik geloof dat het hoog tijd is om weer aan het werk te gaan.
Want ik heb het hier helemaal gezien na een half jaar thuiszitten.
Het is tijd om weer dingen te moeten.
Dat mensen weer naar je luisteren en je je nuttig kunt maken.
Niet dat ik me hier in huis niet nuttig maak, maar ’t is toch anders.
Dat je weer na moet denken.
En niet alleen hoeft te denken aan flesjes, luiers, en hoeveel voeding je nog in huis hebt.
Ik weet nu ook al zéker, dat ik het werken na een week ook alweer zat ben hoor .
En dat ik me erger aan alle dingen waar ik me een half jaar geleden ook aan ergerde.
Dat alles daar gewoon ook zonder mij is doorgegaan, en er niets is veranderd.
En dat ik na een week werken weer verlang naar nóg een half jaar vakantie zoals Paul het noemt, en dat dan ik hárstikke moe ben.
Maar het is fijn om te weten dat er ook mensen zijn die me missen.
En dat die blij zijn dat ik weer kom werken.
Want dát mis ik.
Ik mis de mensen om me heen.
Het sociale stukje.
31 Januari mag ik weer.
Jippie!!!
Reacties