06-01-2011 20:30
Wát een dag gisteren zeg.
En wát een superlieve reakties allemaal!
Doet me écht supergoed al die lieve woorden.
Ik was kapót gisteravond.
En toen ik Olivier gisteren zijn laatste flesje gaf, kwamen daar opeens tóch de tranen.
Dan kon niet uitblijven natuurlijk.
Laat maar gaan dacht ik, het moet er tóch uit hè?
Kijkend naar zijn kleine oortjes zat ik me te bedenken hoe in gódsnaam die apparaatjes daar in en achter zouden moeten.
En hoe moet dat eigenlijk met slapen enzo?
Moeten die dingen er dan elke keer uit? Ik slaap er toch ook niet mee, want dat doet toch zeer?
Nee, echt moeilijk heb ik het er niet mee.
Tuurlijk zal het straks even slikken zijn als hij die apparaatjes in krijgt.
Het zullen echt joekels zijn, in verhouding met zijn lieve kleine schattige oortjes.
En mensen zullen wel weer stom en onnozel gaan kijken net zoals Ruben met zijn helmpje destijds, maar eigenlijk boeit me dat helemaal geen ene reet.
Mijn kindjes zijn tóch de leukste en de állerliefsten!
Punt.
En met dat helmpje is het ook hártstikke meegevallen.
Alleen was dat tijdelijk en dit zal iets blijvends zijn!
Maar de apparaatjes zullen straks gewoon bij hem gaan horen.
Maar het maakt me supersterk door me te bedenken dat er andere dingen met een kindje mis zouden kunnen zijn en daarmee valt het dragen van gehoorapparaatjes compleet in het niets.
En sinds gisteravond tijdens dat laatste flesje hou ik opeens 300x meer van mijn lieve kleine manneke.
Mijn liefde voor hem wordt hierdoor alleen maar sterker en sterker.
En dat is toch práchtig?!
…net als hij…..
…wat een mannetje is het al hè,
onze Olliebollie…!
Reacties