17-11-2010 19:09
En zomáár opeens, op een doodgewone woensdag,
krijg je zomaar gratis en voor niks de állereerste échte glimlach van je o-zo-lieve-1-maand-oude zoon.
Ik moest er gewoon bijna van huilen.
Was alweer vergeten hoe aandoenlijk dat is.
Ik hou van lachende kindjes…..lachende kindjes maken me blij.
En dat, op diezelfde doodgewone woensdag, je oudste zoon ( 2jr + 11 mnd),
op weg naar ’t toilet, opeens tegen je zegt dat hij staand wil plassen?!?
En dat daarbij je onderlip bijna op de grond klettert van verbazing?
Hûh?
Stáánd plassen?
Je zegt verdikkeme niet eens wanneer je überháupt moet plassen, dus staand plassen?!?
Ja! Op school ook! zegt ie..
Nou vooruit, ik pakte een krukje en ja hoor, hij pakte z’n frenske stevig tussen 2 vingertjes en sprietste zó de pot in!
Écht!, ik geloof dat ik nog nóóit zó hard heb moeten lachen!
En hij boos natuurlijk.
Want staand plassen was serious shit.
En daar mag je als mama toch écht niet om lachen, vond ie blijkbaar.
Dus ik kreeg een blik toegeworpen, die ik heel goed van mezelf herken …
En verder ?
Ik weet niet hoe het met jullie tuin zit, maar aan onze bomen hangt amper nog een blaadje. Die liggen namelijk in grote hoeveelheden verspreid over de grond.
Gisteren keerde(limburgs grapje) harkte ik alles op 3 grote hopen.
En Ruben vermaakte zich ook kóstelijk…
Reacties