29-10-2010 14:40
Ten eerste wil ik jullie bedanken voor alle lieve reakties op het oor-logje van gisteren.
Doet me goed.
Maar ik moet zeggen. Ik ben er heel rustig onder, die állereerste test vond ik véél ingrijpender. Die is me écht rauw op mijn dakje gevallen.
Nu ben ik meer in fase: tja, het zou niet gek zijn áls er iets mis is aan zijn oortjes.
En natuurlijk hoop ik ergens nog een beetje dat het misschien nog mee kan vallen…
Túúrlijk, want hoop moet je blijven houden.
Anders redt je het niet.
Maar goed.
Het geboortekaartje.
Dáár heb ik ’t nog niet over gehad he?
De meesten hebben het al lang en breed in hun brievenbus gekregen, maar er zullen óók mensen zijn die gewoon heel nieuwsgierig zijn.
Vandaar.
Dit was dus het kaartje….
Jaja, net als het uitkiezen van een naam, was dit keer óók het ontwerpen van een kaartje een issue.
Ik heb heel wat ontwerpjes gemaakt, maar Paul vond het allemaal maar niks.
Tot ik heel enthousiast riep dat het misschien een leuk idee was om zijn oude knuffelbeer “Poene” op het kaartje te zetten.
Jaaaa, dát was leuk.
Én symbolisch, want “poene”betekent ook weer knuffelen in een Limburgs dialect.
Ik maakte een foto van het beertje, bewerkte deze wat en vroeg een proefdruk aan.
Een paar dagen later lag deze in de bus.
Hmmpf…..helemaal niet mooi…en véél te donker qua kleur.
Maarrrrr…intussen waren dus óók de foto’s van de fotosessie binnengekomen en vond bovenstaande foto mét Ruben, beer én buik, eigenlijk wel heel erg mooi.
Nee mijn ontplofte hoofd hoefde er niet persé op.
Zo was het goed.
Dat rode accent was helemaal leuk!
En eindelijk was het geboortekaartje een feit!
In de binnenkant een klein gedichtje en deze vermelding.
Geen poespas.
Heel simpel.
Tja en dan die naam hè?
Olivier.
Blijkbaar zijn er nogal wat varianten, wat de uitspraak betreft.
Ik heb écht al vanálles gehoord:
Ollivjeej
Olievjeej
Olliver
Oliever
Máár beste mensen.
Het is dus gewoon Olivier.
Als: Oo-lie-vier.
Geine zeiver. Gewoon op z’n Hollands dus.
Reacties