14-10-2010 15:46
Tja..dat ’s nachts lekker slapen is voorbij geloof ik.
Als ik dan om 7 uur op moet staan om Ruben op tijd op school te krijgen, ben ik ook compléét gesloopt!
Vannacht ook weer buikpijn enzo, dat ik denk: yep! nú gaat ’t gebeuren, maar dat ik op een gegeven moment weer wakker word en besef dat het weer voorbij is…
En dat is best vermoeiend.
Ik ben er klaar voor.
Je stelt je er elke keer weer op in om “de strijd” aan te gaan zeg maar.
’s Avonds om half 9 ga ik naar bed.
Compleet gesloopt.
Én als dan elke keer dat “het-gaat-nu-beginnen-gevoel”weer wegtrekt,
dan valt dat best tegen ja..,dat mag u best weten.
Maar goed, je doet er niks aan hè?
Gewoon nog even de natuur zijn gang laten gaan.
Vanavond gaat de verloskundige me strippen in de hoop de bevalling op gang
te krijgen. Ik hoor dan ook compleet verschillende ervaringen her en der.
Bij sommigen was dat hét moment dat het ging gebeuren en anderen hebben er totaal geen baat bij gehad.
Maar kwaad kan ’t niet, dus we zullen ’t wel zien he?
Toen ik vanmorgen Ruben had aangekleed.
Streek hij zich eens moe door zijn haartjes… en nog eens…en nóg eens..!
Opeens zag ik allemaal rode vlekjes op zijn snoetje en in zijn nek.
Gauw sjorde ik zijn shirtje omhoog, maar gelukkig niks op de rest van zijn lijfje.
WTF is dit nou weer?!?
Ik gokte het maar op een mug ofzo, dus ging hij weer naar school met een briefje
om zijn nek.
Als er iets was, dat ze me zouden bellen.
En ik meende er niks van.
Wilde alleen maar slapen…slapen…slapen
Om half 3 toog ik weer naar school om een in-het-kader-van-de-herfst-rood-gestippelde-zoon op te halen, maar de juf vertelde me dat er verder niks aan ’t handje was.
Nou mooi.
Zal wel een herfstmug geweest zijn…. hoop ik….
Reacties