29-09-2010 09:41
Gisteren?
Laat ik daar maar met dikke rode stift een streep doorzetten.
Gisteren was écht een klotedag.
Ik was ziek.
Had de halve nacht op de plee gezeten.
Compleet brak en gammel.
Maar goed, de dag begint dan ook gewoon hè? mama ziek of niet.
Papa een drukke dag op ’t werk dus dat hij Ruben eventueel naar school zou
brengen was geen optie.
– Slik-
Dus hijste ik zoonlief in enigszins toonbare kleding en loodste hem naar school.
In de hoop dat ik onderweg geen last van buikkrampen of andere -ik-gooi-het-eruit-praktijken zou krijgen.
Dat ging goed.
Godzijdank.
Maar echt.
Ik was zó gaar en gammel dat ik mijn ene been amper voor ’t andere kon zetten.
En mijn buik leek alsof ie 5 x zo zwaar was geworden in 1 nacht.
Niet normaal.
Van bed of bank opstaan was een hels karwei.
Ontspanning leek mij hét codewoord, dus liet ik een heet bad vollopen in de hoop
dat ik mezelf na de badderbeurt er ook weer uit kon hijsen.
En terwijl ik in bad lag, bedacht ik me, dat ik beter mijn ouders kon bellen.
Met de vraag of zij Ruben alsjeblieft uit school wilde halen.
En preciés op dat moment ging de telefoon en was ’t mijn moeder!
Toen kon ik alleen maar huilen!
Tuurlijk kwamen ze, ze zouden zelfs wat lekkers te eten meebrengen.
-zucht-
De hormonen hadden bezit van mij genomen.
Ik voelde me lichtelijk depressief worden zelfs.
Doodeng was dat.
Ik huilde om Oprah, ik huilde om dokter Phill, ik huilde om lieve mailtjes die ik kreeg,
ik huilde toen zoon thuiskwam…
Ik kon ’t ook niet tegenhouden..
-slik-
Gisteravond gewoon lekker vroeg naar bed gegaan en ik sliep en sliep.
De héle nacht door!
Ik werd vanmorgen wakker en voelde me weer “de oude”.
Ohhhh wat fijn!
Ik heb weer wat energie
Ik heb weer zin om dingen te doen.
Ik zie niet meer als een enorme berg op tegen de bevalling.
Ik kan er weer tegenaan!
* maakt vreugdesprongetje*
Reacties