Ziek? Huilend op school? én naar de kermis?

Gisteravond werd Ruben verschillende keren huilend wakker.

Zwetend als een ottertje.

Het arme mannetje!

Ziekjes, maar geen koorts ofzo.

Uiteindelijk toch nog redelijk kunnen slapen en vanmorgen was ie weer zo fris als

een hoentje.

Echt ongelofelijk vind ik dat.

Zo van? Ik ben toch niet gék? Gisteren zweette ie zich nog kapót! en nu??

Maar goed, hij wilde graag naar school dus zette ik ‘m daar af.

En toen gebeurde het dus…hij begon te huilen….

Ach en toen brak mijn moederhartje toch wel even hoor.

Dus graaide ik mijn gebroken moederhart bij mekaar , pakte ’t onder mijn arm en sleurde mezelf weer naar de auto.

Gelukkig leefden mijn hyves-vriendjes met me mee en stelden me gerust met de woorden: hij is vást heel fijn aan ’t spelen nu, ’t was vást een momentopname!

Ja dat was het dus blijkbaar ook.

Gelukkig!

 

Blijkbaar hadden ze ’t op school over aapjes gehad, want toen hij uitstapte was meneer een aapje dus!

Helemaal in z’n rol.

Dus kreeg hij van mij een banaan én een peer en gingen we meteen daarna een tukkie doen!

Zó fijn, dat tussen-de-middag-dutje.

Ik koester ’t….voor zolang ’t duurt…

 

Ik mailde wat met buuv en opeens was er het spontane idee om met de kids

naar de kermis te gaan.

Dat was zó leuk!

Een uurtje maar ofzo.

Dat was genoeg.

 

 

 

 

 

Daarna kon je me weer bij mekaar vegen.

Écht.

Nul energie heb ik.

Dus ging ik maar weer even liggen…

Nog geen puf meer om te koken!

Maar dat maakte niet uit, want Paul wilde ’s avonds ook nog wel even naar de kermis.

Dus toen ik weer wat fit was, gingen we weer en aten we daar een lekker visje.

 

Nu thuis en gaar.

Heb ’t helemaal gehad met die kermis…

 

Oh by the way….vandaag was mijn éérste officiële zwangerschapsverlofdag.

Moet er niet aan denken dat ik tot vorige week gewoon had moeten werken….

Écht niet!