03-09-2010 11:29
Terwijl vanmorgen waarschijnlijk mama Barbie en papa Snipâh retetrots door de buurtsuper van hun Haagse achterstandswijkje, slenterden,
werden hun schoudertjes blauwgeslagen door hun medesoortgenoten.
Trots zijn ze.
Rétetrots.
Op hun schatjes….
Want die zaten drie weken op Cjerso..ehh…Gersoni….nou ja, ergens in Kretâh dus.
Een aantal meiden en jongens in 1 huis.
Allemaal uit Den Haag uit omstreken…
Wat?!?
U weet niet waar ik het over heb?!?
Nou…dán heeft u wat gemist hoor.
Klik maar eventjes hier dan.
Ik keek niet gisteravond…want toen was dé première.
Nee, ik keek vanmorgen….
Op nuchtere maag nog wel.
Althans..zo voelde ’t wel in ieder geval
Ja, ik heb hier écht geen woorden voor…
Werkelijk álles wat ik in die 25 minuten zag, zat ik met open mond te bekijken.
Dat ze bestaan gewoon. De échte Kens en Barbies.
De reallife-ones.
En dat tááltje!
Nou ja, laat ik daar even niks over zeggen, want ons Limburgs gebrabbel is nou ook niet je-van-het…
Maar goed…..
Míjn soort mensen is ’t niet.
Maar ik zal er wel naar blijven kijken.
Gewoon uit nieuwsgierigheid.
Gewoon…om erover mee te kunnen praten.
Maar dit soort uitzendingen baart me grote zorgen.
Over de jeugd.
Over mijn kinderen.
Zal mijn lieve kleine Ruup straks óók met zo’n blond chickie thuiskomen.
En me vertellâh dat ze zó lief is en dat ze mekaar al “daggerend” op Chersonisos ofzoiets hebben leren kennen?
En dat ze zo mooi blond is.
En dat ze van die mooie lange nageltjes heeft?
En daardoor zo’n verzorgde uitstraling
En zo streeploos bruin.
En zo’n lekkâh strak lijffie?
En dat ze écht van mekaar houwe?!
En écht voor mekaar gaan?
zucht….
Reacties