26-05-2010 17:39
Vannacht namen de hormonen een loopje met mij…
Dat eindigde in een ware nachtmerrie die zó echt leek dat ik helemaal overstuur onder de douche stond te brullen.
Vréselijk was ’t.
Ik was 20 weken zwanger (net als nu dus) en kreeg mijn kindje.
Het kindje was gewoon volgroeid en helemaal gezond, klein rekenfoutje van de verloskundige…
Toen ik haar belde, nam ze niet op. Ze sprak op mijn voicemail in: ik dacht al: waarom belt ze me als ze naar de tandarts gaat? (Wazig..heel wazig)
Geen kamertje klaar, geen mini-luiers in huis, geen voeding. Niks!
En niemand die me wilde helpen.
Mijn familie bleek opeens familie van de Tokkies te zijn en mijn vader stond aan de buitenkant op de voordeur te darten?!
Niemand wilde ook even voor me naar de drogist, want ik moest maar niet zeuren,
bij mijn eerste kind kon ik toch óók gewoon álles zelf?
dusssssssssss, doe maar lekker zelf!
Paul heb ik in deze droom trouwens helemaal nergens gezien, ook zoiets raars.
Vrienden waren ook nergens te bekennen.
Maar goed, ik sleurde m’n lijf naar de drogist.
Die bleek half drogist /half doe-het-zelf-winkel te zijn.
En toen ik mijn poedermelk en luiers aangereikt kreeg, zaten deze onder de smeer.
Tijdens deze droom ben ik heel vaak wakker geweest, maar elke keer als ik weer in slaap viel, ging hij gewoon weer verder…
Zó écht.
Zó intens
En zó verdrietig en alleen voelde ik mij…
Ik probeerde mijn jank-ogen te camoufleren, wat natuurlijk niet helemaal lukte.( lees totáál niet)
Dus trok ik mijn vrolijke kleertjes maar aan.
Gelukkig kreeg ik toch veel je-straalt-helemaal-complimenten.
En dat is áltijd fijn om te horen…
Na deze werkdag ben ik total loss.
Zo maar mijn frietjes naar binnen en werken en naar bed denk ik…..
Stomme horrormonen ook!
Reacties