19-05-2010 22:15
Ja dat überschattige plaatje van gisteren viel wel erg in de smaak hè?
Maar, geloof mij.
Dat jochie, da’s niet áltijd zo überschattig hoor.
Na een ijsje, tanden poetsen, een verhaaltje voorlezen, knuffelen, knuffels uitzoeken, in ’t grote bed en nog triljard andere rotsmoesjes, kwam ut joch wel zéker 10 x de trap afgeslopen.
Écht! En op zó’n moment hè?
Mán, dan haalt ie écht het bloed onder mijn nagels vandaan.
Zó intens boos kan ik dan worden.
En steeds op ’t moment dat ik mijn logge lijf weer op de bank heb laten vallen, dan hoor ik weer een setje voetjes boven stommelen.
En kan ik me weer van die bank takelen.
Not amused.
Echt not.
En op ’t laatste moment gil ik naar Paul: en nu ben jij aan de beurt!
Hopende dat zijn gebrul wél helpt.
Ook not dus.
10 minuten straf in een hoekje van de kamer maakte geen enkele indruk.
Vertellen dat papa en mama heel boos zijn, óók niet
Zeggen dat het al heel laat is en álle kindjes al láng slapen, ook niet dus.
Niks hielp.
En als ie weer eens zo’n recalcitrante bui heeft, dan kijk ik altijd zo heel schuw om me heen hè? Want op de een of andere manier lijkt ’t dan alsof ze me om een hoekje zit te bespieden hè?
Zo half boven haar brilletje uitkijkend, draaiend met haar kraaloogjes, terwijl ze hopeloos haar hoofd van nee-nee-nee knikt.
Zo van: niks mee aan te vangen….
Dit fout, dat fout.
Oei oei.
Je kent dat wel.
En ik weet intussen dat ik op zo’n moment eigenlijk gewoon niks moet zeggen, alleen ‘m terug naar boven moet delegeren.
Maar de andere manier van :uitleggen waarom enzo, daar voel ik eigenlijk wat meer voor.
Maar ja?
Wat valt er uit te leggen aan het feit dat ie moet gaan slapen?
Niks dus.
Oogjes dicht en snaveltjes toe, that’s it, meer is het niet eigenlijk.
Tegen de tijd dat het spookje slaapt, .
laat ik nezelf een paar minuten later dus helemaal gefrustreerd en uitgeput in bed ploffen.
Om een paar uur later, en dus véél te vroeg, weer door die pokkewekker wakker gemaakt te worden.
Werken!
Opstaan!!
Zo ook vanmorgen om 6 uur hè?
Tja toen kón ik het toch niet laten om ‘m even terug te pesten:
jaojao, noe bus se zeker meug hè menke??
Tja, mos se ’s aoves maar op tied gaon sjlaope…*
..En hij legt zijn lieve warme hoofdje nog eens lekker op mijn schouder…
kijk…zo is ie ’t állerliefst..maar helaas…zo is ie dus NIET altijd…
’t is maar dat u het even weet..
* jaja, nu ben je zeker moe hè mannetje?
Tja, moet je ’s avonds maar op tijd gaan slapen…
Reacties
Wij hebben hier momenteel het reisbedje ineen apartkamertje gezet (ze slaapt normaal in een groot bed, lekker in de buurt van haar grote broer) en bij het “overtreden” van de babbel- en-niet-meer-uit-bed” regel, gaat ze onherroepelijk in het “babybed” (zoals ze zelf zegt). We doen ons best om niks tegen haar te zeggen op zo’n moment (wel vlak ervoor natuurlijk, “nu ga je naar het babybed want wij hadden afgesproken dat je nu stil werd en ging slapen”), maar soms kookt je bloed hoor en krijgt ze toch gerommel naar haar hoofd. Meestal wordt dit allemaal gevolgd door gebrul van harentwegenadat de deur van dit kamertje dicht gaat, maar een kwartiertje later ligt ze meestal gewoon in dromenland… Zo hebben wij tenminste een meid die met plezier de volgende dag begint (en wij ook), want anders is ze die dag helemaal een driftkikkertje…