17-04-2010 22:49
Gisteren klaagde ik bij een collega nog steen en been over een écht probleem.
-Kind wil z’n tandjes niet poetsen-
ohh, antwoordde ze : die van mij ook niet en die neem ik altijd in de houtgreep.
ja , ik dus ook, maar het moet toch ánders kunnen dacht ik hopeloos…
Vandaag zocht Paul bandenplakspul.
In een doos.
Een herinneringendoos.
En verhip wat zat dáár nou in?
Een kikker!
Jaha…niet zomaar een kikker.
Neehee, Kérmit-dé-Kikker.
en die Kermit die heeft van die ijzerdraadjes in zijn armen en benen.
Wat dus blijkbaar een hoog knuffeleffect heeft.
en kijk nou toch….metéén dikke maatjes!
En die Kermit hè, die kan héél goed zijn mondje opendoen.
En laat dus ook héél goed zijn tandjes poetsen!
Ruben poetste dus Kermit’s tandjes..
en ik die van Ruben….
Dit is super!
Vervolgens showde Ruben z’n kamertje aan Kermit, werd de blokkendoos spontaan opgeruimd want stel je voor dat Kermit die rommel zag, het nachtlampje werd gewezen, Kermit werd voorgesteld aan Monchichi en aan Vakkûh.
En daarna gingen ze braaf slapen.
Niks geen gezeur over dat ie in ’t grote bed (ons bed dus) wilde slapen.
Nee.
Gewoon slapen.
zozo….de Kermit doet wonderen!!!
….die mag blijven….
Reacties