14-07-2009 20:03
Na een superhectische en vermoeiende werkdag,
was ik blij dat ik gisteren thuiskwam
dacht ik.
Ruben en opa kwamen me al tegemoet lopen,
wat erg lief was om te zien
Toen ik “de oprit” op reed
zag ik m’n moeder daar staan
met een blik in haar ogen die ik nog niet kende
Dat was blijkbaar haar: ik ga over mijn nek-blik
Wat bleek: Bucks had eekhoorntje nummer 5 (ofzo)gevangen
Dus dood.
Sowieso.
Eekhoorntjes schieten al bij het minste of geringste in de stress.
dus zo’n nekbeet overleven ze nooit.
En ze zijn ook zó schattig die kleine beestjes
De vorige keer stond ik ook te janken hoor,
ik geef dat eerlijk toe
“Dèt sjtom bees! “, gilde mijn moeder
“Ich kin d’r toch auch nieks aan doon”, gilde ik net zo hard terug
En zo gilden we nog wat heen en weer…
Alsof het iets zou helpen, richtte ik mijn boosheid even op Bucks,
en joeg ‘m boos weg.
Ik liet het schattige eekhoorntjesbeestje in de container achter en
begaf me aan het avondeten.
Tot Paul vanmorgen zei: “ik heb Bucks helemaal niet meer gezien.”
Knoop.
In
Mijn
Maag.
Ohhhhhhhw, waarom heb ik ook zo rot tegen ‘m gedaan??
Ik voelde me zó schuldig
En vandaag de hele dag; geen Bucks
helemaal nergens
overal geroepen, geklapt, gefloten
Ruben keek zelfs onder de auto
Niks..
Ik vroeg de buren al of ze ‘m hadden gezien en vanavond heb ik een rondje
gefietst. Of ie niet ergens langs de weg lag.
Niks gezien.
En net.
Ik was nog geen 10 minuten terug van het rondje fietsen.
En daar kwam meneertje aankakken…..
Oh, gelukkig!
Ik ben blij
Ons vriendje is weer terug!
Jeuj
Reacties