07-07-2009 13:05
Toen ik gisteren op mijn werk in de spiegel keek,
was mijn met-veel-moeite-overeind-gehesen-kapsel,
weer als een plumpudding in elkaar gezakt.
Mismoedig werd ik ervan.
Het was inderdaag alweer veel te lang geleden dat ik geknipt was.
Ik zag lange “peemele”
Ik zag vluchtig doorschijnende grijze haren waar vriendin R. me nog tactvol op wees, nog bedankt daarvoor
Ik zag een hoofd met haar, zonder model, ’t haar dan, niet het hoofd…alhoewel..
Vanmorgen gebeurde er een wonder.
Ik fietste het durp in om wat kleine boodschapjes te halen en bedacht me om eens door de nieuwbouwwijk te fietsen waarom ik dat deed, geen idee, ik heb helemaal niks met nieuwbouwwijken.
Maar goed.
Ik fietste en loerde overal waar ik loeren kon.
Ik ben wat dat betreft al helemaal ingeburgerd.
Loeren kan ik tegenwoordig als de beste!
Tot ik op een ogenblik een kapsalon aan huis, in een soort garage, zag.
De deur stond open en een stemmetje in mijn hoofd riep:
“hallo meissie, hey daar, kom eens hier naar binnen”
Ik kneep als een waanzinnige in mijn handremmen en Ruben vloog bijna met zijn gezichtje tegen het windscherm.
Ik liep naar binnen en een vrolijke kapster lachtte me toe.
Hallóóóóó!
Ik vroeg wat het kostte en of ze tijd had.
Deze 2 vragen kon ze allebei met een “ja” beantwoorden en zo gebeurde het ‘
dus dat ik een half uur later met een fris geknipt hip kapseltje weer naast
de kapstoel stond te springen.
Het verven hebben we maar even niet gedaan, aangezien het geduld van de kleine Ruben een beetje op aan het raken was.
Hij had gelukkig wel nog zin om zelf geknipt te worden.
Braaf bleef hij zitten.
Met de stoere hondjes-cape om zich heen
Alle babyvleughaartjes vlogen door de lucht toen een eendjes-föhn door
zijn korte kapseltje blies.
Nu is hij écht een stoer mannetje!
Ik ben weer helemaal verliefd!
Zucht…
Reacties