09-06-2009 12:42
Ik had intussen alweer weken last van mijn rechterkant zeg maar.
Weet je nog? een half jaar geleden ongeveer?
Toen had ik toch óók overal pijn en last van?
Dat ik naar die meneer ging die me weer rechtmaakte?
2 weken geleden dacht ik: waarom zou ik hier nog langer mee doorlopen?
Ik maak gewoon weer een afspraak
Baat het niet, dan schaadt het niet!
En zo stond ik daar vanmorgen dus om 9.15 voor de deur.
Hij stelde wat vragen over de klachten en vroeg me of ik in de tussentijd toevallig nog even een kind had gebaard? Ik moest een beetje lachen en dacht:
goh, zie ik er soms uit dan?
Ik vertelde hem dat ik gewoon bijna altijd een verkrampte schouder heb,
pijn aan mijn voet als ik er even niet op gelopen heb,
’s Ochtends kan ik er gewoon bijna niet op staan, zo’n pijn.
Eigenlijk gewoon weer mijn hele rechterkant zeg maar.
Van boven naar beneden.
Hij vroeg me op de bank te gaan liggen.
Dit keer hield ik mijn ogen open.
En het gekke was…. daar kwamen die verlossende tranen weer…ze bleven maar
lopen….hij liep wat rond in de ruimte, kwam naar me toe , draaide met zijn hand een rondje boven mijn buik en deed alsof hij er iets uittrok, iets aan een dun touwtje.
Hij hield zijn armen nog eens in de lucht, liep nog wat rond.
En dat was het.
Ik moest op de bank zitten met mijn voeten plat op de grond.
Hij vertelde me dat rechts mijn zwakke kant is.
En links mijn sterke kant dus (pfieuw gelukkig hèb ik wel een sterke kant)
Hij zei ook dat ik mensen die me niet aanstaan, aan de linkerkant moest houden.
En meteen ploepte er 1 naam in m’n hoofd.
Ik heb niet snel moeite met mensen, maar er is inderdaad 1 persoon in mijn
leven die ik gewoon niet om me heen kan verdragen.
Die laat ik vanaf nu dus maar lekker links liggen, of zal hij dat niet zo bedoeld hebben??
Ik moest gaan staan en hij stond links. Nu steun je op de hakken hè?
Hij liep naar rechts en ik vóelde gewoon hoe ik naar voren kiepte, alles naar mijn tenen. Meteen spanning dus. Heul raar.
Einde sessie.
Ik liep naar de auto en voelde me meteen vrij.
Los
Zelfs het zitten in de auto was anders.
Ik kón weer gewoon recht zitten, eerder had ik altijd maar het idee dat ik
zo schuin naar rechts hing, net zoals die stoere jongens altijd doen.
Én ik ga een voetenbankje vragen op ’t werk. Want ik zit altijd met mijn voeten onder me. Op ’t frame van de stoel zeg maar.
Zo.
En nu ga ik lekker met Ruben een stukkie lopen.
Relaxen met de wind door onze haartjes!
Reacties