13-04-2009 10:11
Altijd, als je het écht niet meer ziet zitten, krijg je hulp uit onverwachte hoek.
Zo ook vanmorgen.
Met wallen tot op mijn knietjes en een humeur om op te schieten,
zag ik alweerernstig tegen de 2e paasdag op.
Vannacht was het weer prijs.
Ruben wilde wéér niet slapen.
Krijsen, huilen, schreeuwen.
Niet normaal meer.
Ik had het zó met hem gehad.
En papa ook
Báh.
Uiteindelijk is hij tussen ons in komen slapen.
Een paar uurtjes rust dus.
Uit pure ellende greep ik vanmorgen het “oei-ik-groei-boek” beet en sloeg
het open bij het hoofdstuk: 64 weken/bijna 15 maanden.
Slaapt u kind slecht? Slecht? Níet zult u bedoelen!
Wil hij vaker bezig gehouden worden? ja, constant!
Heeft hij een sterk wisselend humeur? yep!
Heeft hij nachtmerries? Nou! Dat kun je wel zeggen ja
Zit hij wel eens stilletjes te dromen? en ik maar denken dat ie moe is…
Eet hij slechter? Ja, onze alleseter doet aan de lijn geloof ik!
Pakt hij wat vaker een knuffel? Jaha, meneer Beer en Ruub zijn dikke maatjes
Is hij opvallend ondeugend? Ondeugend? Stout zul je bedoelen!
Heeft hij opvallend veel driftbuien? Yeppie!
Daarna stond er nog vanalles over je eerste ruzie met je kind enzo.
En dat ie zo graag buiten is en dingen ontdekt, en huishoudelijke
dingetjes nadoet.
Dat verklaart het gesleep met die bezem.
Die was natuurlijk veel te groot, dus maakte ik de swiffer voor hem op maat.
En vegen dat ie doet!
Ik heb Paul alles voorgelezen en samen hebben we om alle zéér herkenbare dingen moeten lachen.
Zo, dat doet me goed.
Want het is zó raar en een beetje “eng” als je je eigen kind niet herkend.
Dat ie een beetje vreemd is/doet.
Maar nu snap ik ‘m weer.
Reacties