09-04-2009 13:41
Had ik al eens verteld over ons huis?
En dat we daar járenlang in verbouwd hebben?
Ieder vrij uurtje, weekenden en vakanties?
En dat het nog steeds niet helemaal klaar is?
We boven nog 1 slaapkamer moeten maken?
Je daar zó tegen de pannen aankijkt?
Ons voornemen om er aan te beginnen schuif maar verder en verder…
Maar….
een paar dagen geleden viel onderstaand foldertje op de mat
Dakramen in de aanbieding
én nog eens 10 % korting!
Dáár moeten we gebruik van maken!
Paul zei, kijk eens hoe dat eruit zal komen te zien,
en een paar uur later mailde ik ‘m deze foto
Zo ongeveer? schreef ik erbij
Hij vond het prima.
Dus toen Ruben wakker was, begon er weer een nieuw spektakel van de dag!
Wij naar de Gamma.
Ik én Ruub.
Zo’n normaal winkelkarretje daar zouden die ramen nooit inpassen
Dus zette ik Ruub op een kar met zo’n plank, ken je die?
Hij zitten, ik sjeezen met dat ding.
Hij lachen natuurlijk
Mensen om ons heen lachen.
Iedereen blij.
Tot ik voor het rek met dakramen stond.
Want heel geniepig lachten ze me toen.
Die giga-dozen waar onze nieuwe ramen inzaten.
Maar je denkt toch niet dat ik me laat kennen?
Nee hoor.
Ik dirigeerde een of andere gamma-smurf naar de juiste rij
en blafte:
‘hey jij daar.
zet deze ramen eens voor mij op dat karretje.
Ik heb mijn handen namelijk vol,
met een kind
zie je dat niet?’
Nee hoor…ik gooide ál mijn vrouwelijke charmes in de strijd,
knipperde een paar keer mijn mijn gemaskareerde wimpertjes
en vroeg op z’n állerliefst mét vragende puppy-ogen
‘zou je me alsjeblieft even willen helpen?’
En de smurf deed wat ik hem vroeg.
‘Lukt het verder Mevrouw???’
Ik dacht even dat ik plofte,
want van dat ge-mevrouw, daar hou ik niet van.
Maar omdat ik bang was dat ie de ramen weer terug in het rek zou plaatsen
knipperde ik nog maar eens en lachte hem overdreven toe:
‘Ja hoor, hártstikke bedankt!’
Toen ging het spektakel verder.
Probeer maar eens een volgeladen kar
met 1 hand (want op andere arm 1 kind ter waarde van 11 kilo)
door de winkel te manouvreren.
Zónder iets te raken.
Da’s knap.
En met spierballen zo dik als die van Popeye
loodste ik dat ding richting kassa.
Ik bliepte 4 x op de pinautomaat
en vroeg of er misschien iemand was die mij zou kunnen helpen
om alles in de auto te krijgen.
(ik zag rampscenario 2 al voor me:
het zou niet passen, ondanks Ruub verplaatst naar bijrijderstoel, bank plat en nog meer van dat soort ongein)
Maar niks van dat.
Een andere vriendelijke gamma-smurf bood zijn hulp aan
en alles paste gewoon in de auto.
Niet.te.geloven.
‘ Fijne middag nog…mevrouw! ‘
Ik beet weer even op mijn tanden, bedankte hem vriendelijk en
sjeesde weer naar huis.
Onderweg nog even gestopt voor wat lekkere salades én een rabarberplantje
en toen écht naar huis
En nu ben ik moe mensen.
Deze mevrouw is moe.
Want ik voel me opeens heel oud
Snap je dat?
Reacties