07-03-2009 23:00
Zoals een échte moeder,
doe ook ík, verwoede pogingen om mijn kind op te voeden.
Opvoeden in de betekenis van: dingen leren.
Leren wat wel, en wat niet mag.
Zo probeer ik hem te leren om z’n melkflesje op tafel te zetten/leggen als deze leeg is, en niet zomaar achteloos ergens neer te kwakken. 9 van de 10 keer ligt deze meestal nèt te ver weg, zodat ik me weer in onmogelijke houdingen moet wurmen om het flesje weer onder de bank /kast uit te krijgen.
Zo weet ie ook dat ie papa eerst een kus moet geven voor het slapen gaan(althans dat natte mondje wat voor kus door zou kunnen gaan) en ik daarna de trapdeur opendoe, hij dan zélluf naar boven mag kruipen/klimmen.
En dan weet ie, dat het einde van wéér een geweldige dag in zicht is.
De drie R’s of R-en, ’t is maar hoe je het noemen wilt,
zijn toch wel erg belangrijk in het leventje van zo’n klein mensje, dus mijn dagelijkse ritueeltjes dragen hier goed aan bij.
-en ze geeft zichzelf hiervoor even een schouderklop-
Zo gebeurde het vandaag dat ik mijn zoon in bad deed.
Op zich niks bijzonders.
Ik heb hem aangeleerd dat ie zélluf z’n badspeeltjes in het water mag gooien.
Toen hij uitgebadderd was, afgedroogd én voorzien van schone luier,
dreef er opeens een schoentje in het uitgeschuimde badwater…….
tja…daar sta je dan met je goeie fatsoen.
Hoe leg je zo’n menneke nou uit was wél en niet mag?
Vanavond hoofdpijn en vastzittende nek, dus dacht ik even relaxed een
bad te nemen. Het zelluf-de-trap-op-ga-maar-lekker-slapen-ritueel was al
achter de rug. Dit keer met 2 man sterk. Mét papa én mama.
Feest=lachen=dus springen in bed.
Daar lag ik dus heerlijk met mij oren onder water te luisteren naar mijn eigen hartslag….keboenk…keboenk…keboenk….het flikkerende geurkaarsje maakte
mij heerlijk ontspannen…tót papa Paul kwam vragen of ie Ruub uit bed zou halen, want die huilde zó hard?
Ja? Moet je dat nou écht komen vragen???
Haal maar uit bed ja, enne sjattie??…..kun je zo even mijn rug scrubben?
En 20 seconden later hing een kleine Ruub, spetterend met z’n handen in het badwater mijn -heb-ik-nou-nog-niet-ééns-1-half-uurtje-de-tijd-voor-mezelf??-moment te verpesten.
Maar toen ik dat blije guppe gezichtje zag blij te zijn,
was die gedachte meteen weer weg.
Ik genoot van de kleine, warme, natte handjes die over mijn arm streken
en opeens……..dreef er wéér een slof in het water……
dit keer was het de mijne…
Daarna keken we even net-als-vroeger- naar Zeg eens ááááá en blijkbaar
vond Ruub die schelle stem van mevrouw Dobbelsteen erg intrigerend
(en het leek wel of ze nóg harder gilde dan vroeger!),
want hij was helemaal in trance.
En voor de rest, zat/lag/sliep ik lekker (s)loom op de bank.
Dé ultieme invulling voor een spetterende zaterdagavond.
Jeuh!
Joy!
Reacties