En het ergeren sloeg om in bezorgdheid

Na een wijziging in het oppasschema morgen, snel iets anders geregeld.
Ruben gaat logeren bij oma Coos en opa Bert.
Vanavond.
 
En met mijn hoofd al in carnavals-sferen zat ik me al de hele ochtend een
beetje te irriteren aan het gejengel van Ruben.
Het was geen huilen, geen vertellen, maar zoiets hangerigs ertussenin.
Om kriebelig van te worden.
Dan maar even lekker naar buiten dacht ik opeens.
Dat jong verveelt zich misschien?
Ik huppelde vrolijk achter de wagen, maar het gejengel bleef.
 
Met mijn zieltje onder mijn oksel keerde ik weer huiswaarts…
wat dan?
Tijdens het verschonen jengelde hij niet zo vrolijk verder.
Ik voelde aan z’n koppie en…..warm!?
Koorts?
Nee toch?
Waar komt dát nou weer vandaan?
 
Djúu!
En opeens sloeg het ergeren om in enorme bezorgdheid.
Och erm menke.
Opeens schiet het carnavalsgedeelte compleet naar de achtergrond 
en wil ik alleen maar dat ie beter wordt. Én vrolijk.
 
Mijn hoofd schiet opeens vol met vragen:
Moet ik ‘m wel laten logeren vanavond?
Zal hij daar wel slapen?
Hoe ontstaat koorts eigenlijk?
 
We zien het wel…hoe het allemaal lopen gaat..
Pffff.
 
update 16.45 uur:
Ik goochelde wat met een zetpil, liet ‘m wat slapen, deed ‘m in bad en guess what??
wég rode wangen, wég warm koppie.
Hij staat alweer vrolijk naar Bumba te zwaaien.
Soms snap ik het even niet meer….

Reacties

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *