06-02-2009 21:56
Toen vanmorgen 2 x het doosje met wattenstaafjes uit mijn handen was gevallen, wist ik dat dat tekenend zou zijn voor vandaag…
God-o-god dacht ik hardop.
Wat moet dat worden vandaag?
Met dezelfde koppijn van gisteren stond ik vanmorgen weer op.
Die dacht vast: goh, het was zó gezellig bij Linda gisteren, ik ben er gewoon weer bij vandaag. Alsof ik daarom gevraagd had? Nee toch ? Ga weg jij ! Kjssjtt! WÉG!
En ik gooide een roze pilletje naar z’n kop.
Ik probeerde mijn in elkaar gekreukte gezicht weer een beetje in de plooi te trekken, maar wist eigenlijk al met zekerheid dat het onbegonnen werk zou zijn.
Op de een of andere manier stond ik toch mét kleren én schmink make-up voor de spiegel. Ik moest ergens iets gemist hebben.
Ik tilde mijn rechterarm omhoog en het rook verrassend fris en deo-achtig onder
mijn oksel.
Ook mijn haar rook hetzelfde als de shampoo-fles, wat mij ervan verzekerde dat
ik zelfs gedoucht moest hebben vanmorgen!
Ik sleurde mezelf richting auto en duwde mijn rechtervoet op het gaspedaal. Natuurlijk in combi met sleutel omdraaien, sturen, remmen enz. maar op de een
of andere manier ging dat allemaal vanzelf, want nadenken, dat ging niet lukken vandaag…
Ik was zó moe. En m’n kop! Die knalde écht bijna uit mekaar.
Maar zolang ik rechtop stond ging het redelijk. Maar als ik m’n hoofd ook maar iets naar voren boog, hóp daar was die irri-pijn weer terug.
Mijn collega vroeg bezorgd of ik me wel goed voelde, toen ze een wit spook tegenover zich had zitten.
Nee, het ging écht niet.
Ik maakte van ellende maar een afspraak bij de huisarts.
Normaal kom ik daar nóóit, maar de laatste tijd veel te vaak.
Met van die flutklachten, ik word er zelf niet goed van.
Om 16 uur kon ik terecht.
Dokter hoorde mijn klachten rustig aan en begon in mijn oren en neus te loeren. Met zo’n klein warm lampjes-ding.
Of ik even m’n neus wilde snuiten, om te kijken of dát wat daarin zat,
eruit gesnoten kon worden. Dus deed ik braaf wat ze me vroeg.
Maar helaas. Het “ding” bleef gewoon standvastig daarbinnen.
Je hebt een poliep in je neus, was de conclusie.
Gewoon een ongevraagde bewoner in mijn neus!
Zónder dat ik het wist.
Dat kán toch niet? Ik zou huur moeten vragen. Ja dát moet ik doen!
Dat kán toch niet? Ik zou huur moeten vragen. Ja dát moet ik doen!
Nu heb ik van die fijne neusspray gekregen om “het monster” te doen slinken.
3 maanden lang.
Ach…wat moet je anders? 3 maanden…een half half jaar!
Bijna zag ik het logeerpartijtje van neefje en nichtje morgen in het water vallen. Maar gelukkig voel ik me nu wat beter.
Dus geen officiële logeer-annuleringen hoeven doen.
Morgenvroeg komen ze.
Joehoe! Feest Feest Feest!
(en terwijl ik dit logje typ, schallen de liedjes van het LVK( Limburgs
Vastelaoves- leedjes Konkoer) via de laptop mijn oren in.
Ben toch wel erg benieuwd wie er dit jaar gaat winnen!
En o-o wat heb ik zin in Vastelaovend!
Reacties