13-12-2008 11:20
Helaas pindakaas.
Ziekenboeg hier in Huize Aapie.
Alhoewel…eigenlijk een beetje aan de beterende hand alweer.
Gisteren was het ergst.
Ruben nog steeds aan het hoesten.
Heb het advies van de huisarts braaf opgevolgd en een antibioticumkuur gevraagd.
Oma Coos gevraagd deze bij de apotheek op te halen.
Daarna nog maar een keer gebeld voor een billencrème, want ’t arme menneke
kon niet eens meer zitten. Bleef de hele dag staan.
En probeer maar eens een kindje op te tillen zonder ‘m onder zijn billen te pakken.
Echt heul zielig.
En snot.
Heel veel snot.
Van die dikke groene koeken onder dat schattige neusje die er alleen maar af
Van die dikke groene koeken onder dat schattige neusje die er alleen maar af
te weken zijn
En diarree…ook dat er gratis bij….
Kortom een arm ziek zielig mannetje hier in huis…
En ikzelf?
Ik hoestte gisteren de longen uit mijn tenen.
Ik kan nu ook gedetailleerd gaan vertellen over groen enzo, maar dat laat ik dit keer achterwege.
Gewoon wezen werken, maar hoe later op de dag…hoe slechter ik mij voelde
Ik ging een uurtje eerder naar huis. .
Nee niet vanwege ’t ziek zijn.
Nee, we hadden een klein decadent feessie in een schattig Kasteeltje
Geen idee wat we konden verwachten, maar alle kakrimpelvelletjes met hubbie
(of minnaar) uit half Limboland waren aanwezig.
En dan moet ik best wel lachen hoor.
Vooral toen ik op de wc zat en een gesprek opving dat ging over een of andere face-lift die een van de rimpelvelletjes had ondergaan.
Ze waren zichtbaar geschrokken toen ik uit de plee kwam, ik gooide mijn schouders naar achter en mijn neus in de lucht, keek even in de spiegel naar
mijn veul strakkere gezicht dan zij en zei vriendelijk: “fijne avond!”
En rimpelsteeltje en rimpelvelletje bleven beduusd achter..
Goed.. ik dwaal af, dat feestje dus…
Er zouden hapjes en drankjes zijn.
Drankjes zat.
Maar na dat glas roze champoepel begon ik me al een beetje dizzie te voelen.
Niet zo’n strak plan van mij, dus over op cola-light.
Hapjes waren er wel, maar Linda kan écht niet leven op 1 lullig kip-prikkertje en
2 ieniemienie-wraps.
Toen we onze ogen wel hadden uitgekeken en iedereen door de roddel-mangel hadden gehaald, gingen we naar huis.
Mét cadeaupakket, inclusief receptenkalender.
Altijd hendig!
Via de Mega-appie richting huis.
Ik intussen flink beroerd. Koppijn, snot, hoesten, koortsig, noem maar op.
Geen zin meer om te eten.
Thuisgekomen, Ruben geknuffeld, roze pil en naar bed.
En die Ruben sliep…. en sliep…. en sliep.
De heule nacht!
Eigenlijk moest ik blij zijn, maar was doodongerust dat ie ’t niet meer zou doen.
Of een verkeerde reactie op z’n kuur, of iets anders engs.
Ben wel 5 keer gaan kijken om te voelen of hij nog bewoog.
Doodop was hij waarschijnlijk na al die gebroken nachten..net als mama.
Maar toen hij eindelijk wakker werd, was hij helemaal vrolijk en ik dus ook.
We zijn dus weer een klein beetje aan de beterende hand.
Maar vanmorgen schoot ik me toch opeens in de stress, over kerstbomen en kerstkaarten enzo…
(ps..gisteren verwelkomde ons in het Kasteel een heuse Kerstman.
Zo’n échte. Mét dikke kop, échte baard én dikke buik.
Wat had ik dié graag bij mij thuis op de bank gezet!
En wat waren dát leuke kerstfoto’s geworden.
Maar helaas…hij had ’t druk)
Reacties