18-09-2008 20:00
Er gebeurde vanavond iets vreselijks!
Ik had een uurtje Ruben-verlof en begaf me naar het nachthok van de kippies.
Eindelijk weer eens puf en zin om deze schoon te maken en wat ziet mijn oog?
De haan…
Oh!
Dood!
Nee?!
Ja!
Rennen…
naar Paul…die zat binnen…bij Ruben
als een idioot proberen te gebaren dat de kukeleku dood is!
wapperend met mijn armen probeerde ik “vleugels” uit te beelden
en “dood” probeerde ik duidelijk te maken door met mijn hand langs
mijn keel te snijden.
Uiteraard snapte hij me niet.
Ik gebaarde boos/paniekerig dat hij naar buiten moest komen!
“pak ‘m maar eruit” zei hij tegen mij
“dat durf ik echt niet!” en ik nam Ruben van hem over…
Hij pakte het verige bolletje uit het hok..
“Zal ik hem begraven? “ vroeg hij lief.
“ja doe maar”, en ik voelde me een klein beetje verdrietig worden
We hebben een klein bosje…ja écht een bosje!
Ook wel ons puin-bosje genoemd.
Maar het is ook een dierbaar bosje.
Want daar liggen ook onze dode beestjes begraven
Ons lieve katertje Seymen en poes Sien.
En nu dus ook onze haan. De haan zonder naam. HZN zullen we maar zeggen..
De kippies zijn helemaal van slag.
Die arme beesies.
Ik heb heel lief een schoon hokkie voor ze gemaakt.
Ik moest meteen aan dat liedje denken;
Le coq est mort, le coq est mort…
il ne dira plus cocodi cocoda, ik ne dira plus cocodi cocoda*
*De haan is dood, de haan is dood,
hij zal nooit meer kukeleku-en……
Ach…wie weet, heeft iemand nog een mooi haantje over?
Reacties