Over twietie en het hondje..

Nog niet helemaal wakker…frummelde ik wat met mijn hand tussen de twee matrassen…? ..huh? wa’s dat?
Helemaal bedekt onder een laagje stof met allemaal haren en nog meer gorigheid..
Mijn gele knuffeltje!
 
Hij heeft van die kleine bolletjes in z’n buikje, die je zo lekker tussen duim- en wijsvinger kunt laten rollen.
Meestal hield ik ‘m vast aan 1 pootje. Zo in mijn knuisje.
En ik lig altijd met één been opgetrokken.
En zo in mijn knieholte ongeveer daar lag mijn knuffeltje.
Veel licht heeft ie dus nooit gezien, ’t arme ding.
Iedere nacht onder dat verstikkende dekbed!
-Te zweten in haar knieholte-
Yèk.
 
Maar wassen deed ik ‘m wel regelmatig hoor.
Niet zo’n goor ding als die knuf van Iben, ik wil niet weten hoe dié beer ruikt!
Of dat doekie van Suzy, die ze altijd met d’r tenen in de houdgreep neemt!Gáts!
 
Maar eigenlijk is ie nog helemaal niet zo heel oud.
Ik won ‘m namelijk een keertje op de kermis…
Paul en ik kenden elkaar toen al…
15 jaar heb ik  ‘m…
En ik wil ‘m graag aan jullie voorstellen: Twietie(..nepbroertje van Tweety!)
 
                               
 
Nou!
Wat een openbaring he?
Linda en haar knuffel…
 
Maar mijn állerállereerste knuffeltje was een hondje.
Bruin met geel was ie…
 
Ik kreeg ‘m toen ik dacht dat ik met “losse handen” kon fietsen.
zo! poingk! kléts, vól op de stoeprand.
…Mijn moeder viel bijna flauw toen ze al dat bloed zag.
Ik viel echt een enorm gat in mijn kin, die door de dokter gefixed werd
met wel 5 hechtingen! 
Ik toen wel al supercool was, want ik heb daar doodleuk mijn fietsje op de standaard gezet en deze braaf op slot gedaan…
 
Dat is het enige wat ik me nog kan herinneren.
7 jaar was ik toen…..
 
Toen ik thuiskwam kreeg ik het hondje…
 
En aangezien mijn moeder nogal “van de opruim” is, heb ik ‘m dus niet meer!
Echt heel jammer vind ik dat.
Ik weet wel dat ik ‘m nog eens nagetekend heb.
In de brugklas denk ik…
En ik heb zojuist het halve huis binnenste buiten gekeerd om die tekening te vinden. Maar ik moet jullie teleurstellen…Alle tekeningen gevonden, behalve
die van hondje…..
 
Maar mocht ik ‘m ooit weer tegenkomen, laat ik ‘m zéker aan jullie zien!
 
 
 
 
 
 
 

Reacties

Marlies op 17-09-2008 20:36
Ineens moet ik denken aan mijn Monchichi. Leek wrl een beetje op dat cursoraapje van jou. Maar het beestje is toen echt helemaal doodgeknuffeld. Ook met van die kraaltjes, die uiteindelijk overal bij ons in huis lagen. Op het laatst had ie alleen nog zijn harde hoofdje met daaraan een leeg lijfje.
 
En aangezien mijn moeder nogal van de bewaarderige is is Monchichi er nog altijd; hoe weinige er ook van over is. En als ik hem weer eens tegenkom ben ik meteen weer dat kleine meisje met die duim in de mond en dat aapje in mijn handje geklemd. (och wat heerlijk was dat toch dat kind zijn helemaal zonder zorgen)
aapiedebruijn op 17-09-2008 20:58
@marlies: oh ja, ik had een nep-monchichi. Die heette Katja. Die heb ik vast ook nog wel érgens! Kon je z’n duim in z’n oor duwen en in de mond. Zóóó lief!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *