13-04-2008 08:23
Zo zat ik van de week naar Jensen te kijken.
Normaal onderwerpen met een niveau zeer beneden peil,
maar dit keer ging het over bijna-dood-ervaringen.
Als een magneet zat ik aan het beeldscherm vast.
3 mensen die vertelden over hun ervaringen.
Dat ze buiten zichzelf traden en toen zichzelf zagen en alles wat er
op dat moment om hen heen gebeurde.
En over dat licht…
Dat uitnodigende licht waar je naartoe kunt…
Sommige mensen hebben de keuze, wil ik daar naartoe of niet?
Sommige ook niet..
Kort samengevat konden ze vertellen dat het leven hierna compleet
zonder zorgen, stress, haat of wat dan ook is.
Het moet blijkbaar hélemaal fantástisch zijn.
En dan met een intensiteit die wij ons niet eens kunnen indenken!
Het hiernamaals….
Ik sta dan even stil en denk: wat doén we hier eigenlijk?
Gewoon..omdat je hier op aarde door iedereen geleeft wordt,
je hebt er zelf niet eens een keuze in.
Iedereen moét moét moét!
Moet werken, boodschappen doen, wassen, slapen, eten…
eigenlijk te veel om op te noemen, wat we allemaal móeten!
Alles waar we de hele dag mee bezig zijn.
Leven en geleeft worden.
Het versterkt mijn -al zo nuchtere-kijk op het leven en denk nóg meer:
mensen, wáár máken jullie je druk over?
Doe wat je moet doen en geniet!
Maak het elkaar niet zo moeilijk!
Het geeft me wel een zeer geruststellende gedachte dat,
iedereen die een dierbare verloren heeft:
uiteindelijk komen we allemaal ooit weer bij elkaar,
een mooier vooruitzicht kun je toch niet hebben?
Dat je diegene(n), die je zó mist, ooit weer in je armen kunt sluiten?
En dan voor altijd?
Geeft rust, die gedachte…niet?
Het duurt misschien nog wel een tijdje….maar ooit komt het moment
dat er geen zorgen, verdriet, stress of andere nare dingen meer zijn!
Dat je helemaal niks meer moét?
Heerlijk toch?
Met die gedachte komen we dit aardse bestaan toch wel door?
Reacties