Toveren met de kikker..

Tjongejonge wat een dag gisteren.

 

Korte samenvatting: Ruben heeft werkelijk de HELE DAG gehuild.

Ik werd er helemaal gek van.

We wisten echt niet wat er aan de hand was. Huilen-krijsen-huilen..

…tja en op een gegeven moment huil je gewoon gezellig met hem mee hè?

Niet fijn dus…

 

Ik wilde eigenlijk vanalles doen, maar daar is dus totaal niks van terecht gekomen.

Én ik had graag nog een paar uurtjes willen bijslapen….maar..helaas!!!

 

’s Middags moest Paul om 16.00 uur iets ophalen in Venlo en van daaruit zijn we naar zijn ouders gereden.

Die moesten oppassen, want we gingen ’s avonds toveren met de kikker!!!

Personeelsfeest in Toverland. Paul werkt bij dat bedrijf met die gele vrachtwagens met die vrolijke kikker..

 

Het park was dus alleen voor ons geopend. Geen enorme wachtrijen dus. Super!

 

Maar eerst een welkomstdrankje en speech.

 

Daarna ging de grootste attractie: de houten achtbaan Troy een uur open.

Wij dus naar buiten…Ik dacht nog…ik kijk wel…maar eigenlijk voelde ik me helemaal niet zo lekker..knetterende koppijn..doodmoe…maar toen ik buiten kwam…what the hell..ik ga er gewoon in!

 

Nou daar vlogen we dan met 90 kilometer per uur door het donker! ONGELOFELIJK!

Met wankele beentjes kroop ik er weer uit. Wat was dát gaaf! Maar o…wat voelde ík me ellendig!

De-inmiddels-gezakte-koppijn was natuurlijk meteen weer terug en m’n maagje heb ik ook maar meteen geleegd…

oeioei…toen rustig aan gedaan….verder geen attracties meer voor Linda dus…

Ik zie het wel…..maar zó! wat ging dat ding HÁRD zeg! niet normaal..!

 

Eigen schuld dikke bult! Ik weet het!

 

Om 21.00 uur werd het buffet geopend. Heerlijk gegeten en ik voelde me zelfs weer een beetje mens worden. Op zich was er best leuke muziek, maar ondanks verwoede pogingen van de dj, kreeg hij de voetjes maar niet van de vloer.

 

…..

Normaal heb ik er geen moeite mee om Ruben ergens achter te laten, maar omdat hij zó hard huilde de hele dag, zat het me natuurlijk niet lekker.

Gelukkig liet in hem slapend achter…

Met dat beeld in m’n hoofd heb ik toch een beetje van ons-eerste-avondje-uit kunnen genieten.

Ik heb ook bewust niet gebeld om te vragen hoe het ging…

 

Om 23.30 uur gingen we ons mannetje ophalen.

…Ik was zó benieuwd hoe het was gegaan!

Nou…..helemaal super dus! Hij had alleen maar geslapen!

Ohhhh, wat was ik opgelucht zeg!

 

Doodop was ik blij dat we naar huis konden…

Maar toen we de auto startten, bleek een koplamp stuk te zijn…

Deze dus nog vervangen….het zat ons allemaal niet mee….

 

Ik ben nog nooit zó blij geweest dat mijn hoofd het kussen raakte…en ik was meteen in diepe slaap…wát een dag……!