Ok.
Ik kreeg net weer op mijn donder.
Dat t weer te lang geleden was dat ik iets schreef.
Klopt.
Sorry.
Ik geloof dat ik wat schrijvers-motivatie nodig heb ofzo.
Dat niémand meer meeleest op mijn rozestippensite.
Óf jullie hoúden gewoon helemaal niet van roze met witte stippen, dat kan ook.
Al kan ik mij daar niks bij voorstellen. Iedereen wordt daar blij van, niet? ’t was dát, of flamingo’s… “Over het weekend dat wel een beetje vakantie leek..” verder lezen
Over de oortjesmevrouw en flubberbuiken..
Pffff
Vannacht sliep ik dus amper.
Een man die met zijn ijskoude pootjes tegen je aan kruipt én een mopperend, niet willen-slapen-peutertje zorgden ervoor dat ik dus op een ijskoude bank klaarwakker zat te zijn.
En bedankt.
Tegen 4 uur viel ik pas weer in slaap en om 7 uur ging de wekker gewoon weer!
Moe dus.
Ruben naar school gebracht en gauw terug naar huis voor de oortjesmevrouw.
Olivier vindt het altijd zó leuk als zij komt.
Dan staat ie voor het raam te wachten en zwaaien en rent ie als een dolle naar de achterdeur om deze voor haar open te doen.
Helemaal vrolijk en blij.
Ze heeft altijd veel tassen met allerlei muziekinstrumenten en spelletjes bij zich.
Uiterst interessant allemaal dus.
En dan zit ie dus ruim een uur geconcentreerd met haar te werken hè?
Zó knap!
Ja die O is echt een schatje hoor..
Oh en gisteravond maakte ik dus nog maar eens een buikfoto.
Want tja, nu kan/mag ik er nog súpertrots op zijn, maar als straks de beeb eruit is, zit echt niemand te wachten op die flubberbuik van me, die nu nog zo’n práchtig huisje is..
Intelligent peutertje…
Een tijdje geleden kwam er een vrouwtje wat testen doen bij Olivier.
Dat doen ze 1 x per jaar.
Vorig jaar deed Olivier deze testjes met 2 vingers in de neus, maar goed,
beetje moeilijk te testen op een 1-jarige lijkt me.
Maar goed.
Prima.
Zij kwam, deed haar testjes en spelletjes en ging.
Afgelopen vrijdag kwam er een nogal contente oortjesmevrouw binnenwandelen….
Uit de testen bleek namelijk dat wij ouders blijken te zijn van een nogal intelligent peutertje!
Kijk.
Dat hij nogal bijdehand en clever is, dát hadden wij natuurlijk ook wel door.
Maar dat hij ook nog zéér intelligent blijkt te zijn, is natuurlijk súper!
De oortjesmevrouw zelf, glunderde ook van oor tot oor.
Olivier blijkt een bijzonder geval gezien zijn gehoorprobleem.
Een positief bijzonder geval dan hè?
Dit komt blijkbaar niet zo vaak voor dus.
Maar goed.
Hoe zich dit in de toekomst verder zal gaan ontwikkelen,
dat weten wij natuurlijk ook niet.
Maar dat hij een súpergoeie start heeft
dát is helemaal SUPER.
Dus mág ik even zeggen dat ik héél trots ben?!?
IK BEN HÉÉL TROTS!
Oortjes-check!
Zo eens in de 3 maanden ofzo,
mag Olivier op controle bij Adelante in Venlo.
Daar doen ze dan verschillende gehoortesten en kijken ze of de apparaatjes eventueel bijgesteld moeten worden.
Én brengen we een bezoekje aan de kno-arts.
Die kijkt of zijn oortjes rustig zijn en of de buisjes nog goed zitten.
De ene keer gaat het beter dan de andere keer.
Net hoe meneertje er zin in heeft zeg maar..
Vandaag ging het best goed.
Bij een geluidje mocht hij een blokje in het doosje doen en plaatjes aanwijzen die de mevrouw in de geluidsbox opnoemde.
Ik vind het toch knap hoe ze zo’n manneke van nog geen 2 kleine opdrachtjes kunnen laten doen en daarmee zijn gehoor testen. Zelfs toen hij een babietje van 1 maand was, konden ze aan zijn wenkbrauwen en fopspeen zien of hij geluiden hoorde!
lees maar: klik
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=DTRz1hHgRhE]
Wat hoor je?
Om de week komt Carla dus,
de oortjesmevrouw.
Inmiddels zijn we al zover dat Olivier op de bank staat te wachten tot ie haar ziet,
om vervolgens keihard naar de achterdeur te rennen
en te roepen: Cáááááarlaaaaaaaa, kom ma binnuh! hallóóóóo!
Echt zó schattig.
Het is voor hem een soort van feestje geloof ik.
Carla komt altijd binnen met tig tassen en dat is heulemaal spannend natuurlijk!
Ondertussen weet ie wel al wat er in alle bakjes en zakjes zit.
Vandaag pakte ze haar laptop en de dierenkaartjes.
Ze liet de dierengeluiden horen en Olivier moest de bijbehorende kaart zoeken.
Daarna pakte ze haar blokfluit en blies een noot.
Wanneer Olivier ’t hoort, moet hij een blokje in een bakje doen.
Dit om straks nauwkeurigere gehoortesten te kunnen doen.
Uiteindelijk is het natuurlijk de bedoeling dat hij op een knopje drukt of já roept als hij een geluid hoort.
Maar dat moet natuurlijk langzaam aangeleerd worden.
Op ’t eind pakte Olivier zelf de muziekinstrumentjes uit de tas.
Van alle instrumenten zijn er 2 dezelfde.
De bedoeling is dat ze bijv een sambabal onder de tafel laat horen en dat hij de andere sambabal pakt en laat horen.
Maar wat doet Olivier?
Hij pakt inderdaad de sambabal en rammelt hier ook mee onder de tafel!
haha zo grappig!
Ik vind het elke keer weer verbazingwekkend dat hij zomaar 45 minuten achter mekaar spelletjes/opdrachtjes doet.
zittend op een stoel.
En hij vindt het nog leuk óók!
En het is ook zó leuk om naar te kijken
Trots op mijn kleine kletskous!
Afgelopen vrijdag was de oortjesmevrouw er weer.
Vol trots vertelde ik haar dat Olivier zijn eigen naam heeft gezegd en nog tíg andere woordjes heeft bijgeleerd.
Ze was het met me eens en merkte ook heel veel verschil met een aantal weken geleden.
Oene aan!
roept ie altijd, terwijl hij zich aan de deurstijl vasthoudt en zijn mollige voetjes in zijn schoenen propt
Opá!
Omá!
Wanneer die aanwezig zijn horen ze dit wel 1000x op een dag…
Héérlijk!
Rinke!
hoor ik, terwijl hij met kletsende voetjes naar de koelkast loopt en aan de deur begint te trekken.
Eetuh! Eetuh! eetuh! eetuh!
wanneer ik roep dat het eten klaar is en we aan tafel kunnen..
Warm!
wanneer hij zijn eten op zijn vork heeft en begint te blazen
Lapûh,
maar vooral de variant nie lapûh,
wanneer ik hem naar bed wil brengen
Appel!
terwijl hij voor me staat met een zak appelen die hij net zelf uit de koelkast pakte
Banna of naan,
en hij staat stuiterend voor het aanrecht, loerend naar de gele banaan
Meestal begint de dag als volgt:
Hij kijkt naar buiten en roept: boete!, zich aan de deurstijl vasthoudend om zijn oene aan te doen, en trekkend aan de deur die opûh moet,
ongeduldig wachtend tot hij met de te grote, klotsende laarsjes van zijn broer heel hard naar de trampoline kan rennen!
Pinge!
pinge!
pinge!
….en de dag is weer begonnen…..
Mijn heerlijke enthousiaste moppie, die iedereen altijd eerst even heel serieus aankijkt,
om vervolgens zijn meest vertederende. sjanslach te voorschijn te toveren.
Ach hij is toch zo lief.
En hij kan al zoveel.
Mijn moppie.
Die gisteren een rugzak op zijn rug deed en riep: dáaag! en met zijn handje naar me zwaaide..
Ga je naar school? riep ik hem na
JA! riep hij terug en rende de tuin in…
Volgend jaar ergens na hemelvaart mag ie al.
En ik geloof dat ook deze kanjer daar dan súperveel zin in heeft!
